De karavaan trekt voort

Afgelopen maanden maakten we toffe reisjes én namen we een Grote Beslissing.
Naast vrolijkheid en positiviteit ook diep zuchten en dikke stress.
Een lang persoonlijk verhaal kort; Jan heeft heimwee en dat gaat niet over. Heimwee naar Nederland, naar een eigen huis, naar snel thuis zijn in plaats van vele nachten op hotel, naar zijn vrienden, …
Ik hield vol dat Antwerpen onze plek was, het mooie huis, de fantastische school, de lieve vrienden hier maar op een gegeven moment waren de argumenten op en stuurde ik Jan een whatsapp ‘Oké, liefje, we gaan terug!’
In één avond brouwden we nieuwe toekomstplannen, zochten we van alles uit. Wat was mogelijk? Waar gaan we heen? Wat hebben we nodig?
Mijn eisen waren simpel; een fijn huis (ik dacht een af-huis te willen en had geen zin in weer jaren verbouwen maar dat liep anders), Steiner (Vrije/Waldorf) School voor de kinderen en twee poezen (met het idee dat er na onderhandelingen er zeker één zou overblijven)

Al snel kwamen we op Rotterdam, de Rotjes in Rotterdam, dat is logisch. Voor beiden een nieuwe stad.
We zaten avonden op Funda en daar zag ik het liefste huis maar wel een huis waar flink aan verbouwd moest worden. Jan hield zijn hart al vast. Rover en ik moesten ons inhouden om niet te gaan huppelen en high fiven, dit huis voelde helemaal goed. Die rotte kozijnen, ach, dat souterrain waar de bomen naar binnen groeien, och, en met een pot verf ziet het er in no time fris uit.
Grote vragende ogen van Jan achter de rug van de makelaar, ‘je wilde toch niet verbouwen?’
Een bod en tegenbod en onderhandelingen en wikken en wegen, rekenen en duimen, de hypotheekstress was groot en spannend maar na weken onzekerheid was daar gisteren de grote JA! Alles in orde, alle centen, papieren, formulieren.
Morgen zitten we bij de notaris en hebben we een huis in Rotterdam gekocht!

Dus ben ik nu blij en opgewonden voor Jan en ons gezin. Ik hou van avontuur!
Maar ik ben ook echt verdrietig. Ik hou ook heel veel van Antwerpen, ik pas hier goed. Ik kom altijd iemand tegen die ik ken, alsof ik in een dorp woon. Als ik triestig ben, spring ik op de fiets om lukraak door ’t Stad te fietsen en ik kom goedgezind weer thuis.
De heerlijke school waar ik menig leerkracht in mijn hart sloot, waar ik het leukste baantje van de school had (biebjuf, al die vrolijke snoetjes wekelijks bij de boekenkasten, die ga ik zo missen.) De school waar niet alleen de kinderen vriendjes maakten maar waar ik ook vrienden vond.
Gelukkig is de afstand van Rotterdam naar Antwerpen niet groot, uurtje treinen en ik ben terug.
Drie van de vier hebben al zeker een plek op een school. Ik heb al een fijn netwerkje Rotterdamse vriendinnen die mij wegwijs willen maken.
Dit wordt een drukke zomer!

Liefs, Daan